ใจสั่นระรัวที่สะพานไม้สักยาวที่สุดในโลก “อูเบ็ง”

            พม่า หรือเมียนมาร์  คงเป็นประเทศที่หลายคนไม่ได้คิดถึงเวลาต้องการไปเที่ยว  นอกเสียจากเป็นประเทศเพื่อนบ้าน และมีประชากรนับถือศาสนาพุทธแบบเดียวกัน  แต่สิ่งหนึ่งที่แสดงถึงความแข็งแกร่งของวัฒนธรรมก็คือ  การไม่ได้โดนกลืนไปกับกระแสของโลกยุคโลกาภิวัตน์  ผู้คนยังสวมโสร่ง  และนุ่งผ้าถุง  ด้านธรรมชาติและสถาปัตยกรรมยังคงเดิม ๆ  เห็นได้จากสะพานไม้อูเบ็ง

            สะพานไม้อูเบ็งเป็นตัวเล่าเรื่องว่า  พม่าผ่านมากี่ยุคกี่สมัยแล้ว  และยังแสดงให้เห็นถึง ความงดงามตามธรรมชาติที่นำมาประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวัน   โดยสะพานไม้อูเบ็งนี้ใช้ไม้สักในการก่อสร้าง  ซึ่งแสดงให้เห็นรากวัฒนธรรมว่า  พม่าเป็นเมืองไม้  และมีป่าไม้มาก  สะพานนี้ได้ก่อสร้างขึ้นเพื่อข้ามฟากทะเลสาบตองตะมาน  ซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของเมืองอมรปุระซึ่งเคยเป็นเมืองหลวงเก่าของพม่าก่อนที่จะเป็นอาณานิคมของอังกฤษ  แต่ปัจจุบันกลายเป็นเมืองเล็ก ๆ ใกล้มัณฑะเลย์  สะพานแห่งนี้ได้มาจากไม้สักที่เก่าแก่ของพระราชวังในกรุงอังวะซึ่งมีถึง 1208 ต้น  โดยแทนที่จะทิ้งไม้จากการรื้อถอนเหมือนสิ่งก่อสร้างอื่น ๆ กลับนำมารียูสเข้ากับคอนเซ็ปต์ของยุคสมัยนี้  ทั้ง ๆ ที่เป็นช่วงอดีตของพม่า 

            สันนิษฐานกันว่า  สะพานอูเบ็งนี้ได้ชื่อมาจาก การี่พระเจ้าปุดงได้ให้ขุนนางชื่อ อูเบ็งมาคุมการก่อสร้าง  จึงตั้งชื่อสะพานเพื่อเป็นเกียรติแก่ขุนนางคนนั้น

            ก่อนจะเห็นสะพานอูเบ็ง  เราต้องผ่านวัดมหากันดายน  วิทยาลัยสงฆ์ที่มีชื่อเสียงเรื่องทางพระวินัย  ทำให้เป็นที่นิยมมาก  แม้แต่คนทางฝั่งประเทศตะวันตกก็ยังมาเรียนพระวินัยที่นี่  จากนั้นเราจึงจะเห็นต้นสะพานอูเบ็ง  แต่ใช่ว่าจะผ่านเข้าไปได้ง่าย ๆ  ต้องฝ่าด่านบริเวณร้านอาหารต่าง ๆ และร้านขายของพื้นเมือง  คล้าย ๆ กับประเทศอื่น ๆ ในเอเชียที่เราสามารถเห็นถึงความไร้ระเบียบและขยะตรงบริเวณนั้น 

            ระหว่างข้ามสะพาน ซึ่งได้ถูกออกแบบมาโดยไม่มีรั้วกั้น  ค่อนข้างเสี่ยงต่อความปลอดภัยกับการที่จะตกลงไปในทะเลสาบได้   ไม้สักที่เป็นแกนรับกับสะพานแห่งนี้   เป็นต้นไม้สักใหญ่ที่แทบจะหาไม่ได้ในปัจจุบัน  เป็นไม้ที่บ่งบอกการผ่านร้อนผ่านหนาวมาเป็นเวลาร่วม 166 ปี  ตั้งแต่เริ่มก่อสร้างในปี ค.ศ. 1851  เสาไม้สักแต่ละต้นจะมีป้ายเล็ก ๆ สีส้มบ่งบอกถึงจำนวนเสาเป็นตัวเลขในภาษาเมียนมาร์   อย่างไรก็ตามใช่ว่าเสาแต่ละต้นจะสามารถคงทนอยู่ชั่วฟ้าดินสลายได้  แม้ว่าไม้สักจะโดนปลวกกัดแทะยาก  แต่ก็ยังมีการผุพังเกิดขึ้น   เมื่อเสาไม้สักเหล่านั้นได้ผุพังออกไป  ก็จะได้เสาคอนกรีตที่ออกแบบมาพร้อมกับรั้วกั้นเพื่อความปลอดภัยบนสะพานแทนที่ไม้สักเหล่านั้น

            นั่นคือเหตุผลว่า  ทำไมบางช่วงของสะพานจึงเป็นเสาคอนกรีต

            เนื่องจากพื้นของสะพานนี้เป็นไม้  จึงทำให้เกิดร่องระหว่างชิ้นไม้ด้วยกัน  ทำให้เห็นคลื่นจากน้ำในทะเลสาบตองตะมาน ถ้าคนกลัวความสูงได้มาเดิน  ก็อาจจะหัวใจเต้นเร็วชนิดสูบฉีดเลือดไม่ทัน  บวกกับลมที่พัดผ่านและไม่มีราวกั้นสะพานอีก  ทำให้ใจสั่นระรัวขึ้นได้   ระหว่างนั้น  เมื่อเดินไปได้สักระยะหนึ่งก็จะมีเกาะกลางให้ชมทิวทัศน์  ซึ่งบางคนก็จะแวะลงชมความงดงามตามธรรมชาติ  หรือจะเดินไปสุด 2 กม. อีกฝั่งเพื่อเข้าชมเจดีย์ของวัดเจ๊าตอจีซึ่งมีอายุ 250 ปีก็ได้  ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมจึงมีพระสงฆ์องค์เจ้า  สามเณรน้อยต่าง ๆ ได้ใช้สะพานนี้ในการข้ามไปมาระหว่างสองฝั่ง  เนื่องจากมีโรงเรียนสงฆ์ บวกกับวัดอีก  บางครั้งจึงได้เห็นบุรุษในสมณะเพศเดินบนสะพาน

            บนสะพานใช่จะมีแต่สมณเพศเท่านั้น  ยังมีหนุ่มสาวชาวหม่องได้เข้ามาใช้เวลาศึกษาดูใจกับเพศตรงข้าม  เพราะว่าธรรมชาติที่สวยเกินห้ามใจ โดยเฉพาะช่วงพระอาทิตย์ตกดิน  ทำให้การศึกษาดูใจเป็นไปอย่างราบรื่น  ไม่ว่าจะนั่งคุยจู๋จี๋กันตามประสาคู่รัก 

            ไม่ใช่เพียงคนเท่านั้น  ประชากรสัตว์สัญชาติหม่อง  เช่น เป็ดที่ว่ายน้ำกันเป็นฝูงในทะเลสาบ  ยังมีการรวมกลุ่มกันอย่างมีความสุข  พร้อมกับพื้นหลังที่มีต้นไม้ไร้ใบ อันเป็นสิ่งอัศจรรย์ของธรรมชาติริมทะเลสาบแห่งนี้

            ด้วยความที่ทะเลสาบตองตะมานนี้สวยราวกับภาพเขียนของช่างศิลป์ระดับโลก  ชนิดที่ลีโอนาโดร์  ดาวินซีเรียกพี่โดยเฉพาะยามเย็น  ยังทำให้เกิดกรุ๊ปทัวร์พานักท่องเที่ยวที่อยู่บนฝั่งไปชมความงามกันในทะเลสาบเลย   ซึ่งจะเห็นได้จากมีเรือหลากหลายลำได้บรรทุกผู้คนลอยละล่องอยู่กลางน้ำเพื่อชมพระอาทิตย์ตกดินยามเย็น   เรือเหล่านี้มีลักษณะสีสันสดใสเป็นเรือแบบเดียวกันทั้งหมด  คือเรือแจวมีลักษณะคล้ายกับนก  มีปีกข้างหลัง 2 ข้าง   เมื่อนักท่องเที่ยวนั่งเรือลำนี้  อาจกำลังนึกว่านั่งเรือกอนโดล่าอยู่ในเวนิซ  อิตาลีก็ได้  เพียงแต่ว่าผู้แจวเรือสวมโสร่งและส่งเสียงด้วยภาษาเมียนมาร์ !

            หมิงกะหลาบ่า  อูเบ็ง!